De kustzone van het duin tot een waterdiepte van ongeveer 10 meter vertegenwoordigt een grote maatschappelijke waarde. De zone biedt ruimte voor een breed scala aan functies, waaronder de bescherming van het achterland tegen overstromingen, huisvesting, recreatie en natuur. Duurzaam behoud van deze functies stelt hoge eisen aan het beheer van de kustzone. De zone wordt tevens gekarakteriseerd door grote morfologische veranderingen op tijdschalen van uren tot decennia en over afstanden van meters tot tientallen kilometers. Van oudsher heeft een belangrijk deel van het wetenschappelijk kustonderzoek zich gericht op de beschrijving van deze morfodynamiek. Het blijkt dus dat zowel kustbeheerders als kustonderzoekers belang hechten aan het monitoren van het kustsysteem en derhalve baat zouden hebben bij de beschikbaarheid van goedkope, nauwkeurige technieken om de morfologie van de brandingszone te meten, met een hoge resolutie in tijd en ruimte.
Traditionele in situ meettechnieken, gebaseerd op het gebruik van schepen, amfibische voertuigen of jet-skis, leveren uitstekende data, maar gaan gepaard met grote operationele en logistieke inspanningen. Daarnaast is hun resolutie in tijd en ruimte veelal onvoldoende voor het monitoren van kleinschalige kustprocessen. Echter, het geval wil dat veel kustprocessen direct of indirect waarneembaar zijn aan het wateroppervlak. Dit opent de weg voor de toepassing van remote sensing technieken. Hoewel de nauwkeurigheid van remote sensing technieken wellicht minder is dan die van in situ metingen, bieden ze de mogelijkheid voor het inwinnen van langetermijn datasets met een hoge resolutie in tijd en ruimte, tegen lage kosten. Voor het monitoren van morfologische veranderingen in de brandingszone kan gebruik gemaakt worden van volautomatische videotechnieken, zoals het geavanceerde argus videosysteem ontwikkeld door Oregon State University. Remote sensing technieken leveren per definitie een indirecte meting. Voor het succesvol toepassen van video monitoring technieken ligt de crux dan ook in de kwantitatieve vertaalslag van remote sensing informatie naar relevante hydrodynamische en morfologische parameters, zoals stroomsnelheden of bodemligging. Kustbeheerders en kustonderzoekers hechten met name aan het meten van de bodemligging in de brandingszone.
Om die reden is in het kader van dit werk een tweetal complementaire methodes ontwikkeld voor de bepaling van de bathymetrie van het intergetijdestrand en de brandingszone uit videobeelden. Beide methodes zijn getest aan de hand van veldmetingen. Daarnaast is de bruikbaarheid van beide methodes voor kustbeheer en kustonderzoek aan de orde gesteld.
