In de jaren na de Tweede Wereldoorlog was de ontwikkeling van woningbouwlocaties in Nederland voornamelijk een aangelegenheid van de overheid. Begin jaren negentig ontstonden, door wijzigende politieke inzichten en veranderende economische en maatschappelijke omstandigheden, toenemende activiteiten van marktpartijen in het locatieontwikkelingsproces. Marktpartijen gingen op grote schaal grondposities innemen op potentiële uitbreidingslocaties.
Zowel de veranderingen op de grondmarkt, als veranderingen in de beleidsontwikkeling hebben veel consequenties voor de rol van gemeenten in het locatieontwikkelingsproces en voor de inzetbaarheid van het gemeentelijke grondbeleids-instrumentarium. Sinds de jaren negentig is er een verschuiving waarneembaar van een meer actieve rol naar een meer sturende rol van de overheid en is het grondbeleidsinstrumentarium, ten behoeve van de controle over het proces en de grondmarkt, aangepast. De vraag is echter of alle aanpassingen in het beleid en het instrumentarium de gewenste resultaten hebben opgeleverd.
In dit proefschrift is beschreven wat er gebeurt in de gemeentelijke praktijk van de inzet van grondbeleidsinstrumentarium ten behoeve van de realisatie van uitbreidingslocaties en in hoeverre de voorgestelde en deels ook doorgevoerde aanpassingen in het grondbeleidsinstrumentarium deze praktijk ondersteunen, gegeven de veranderde context.
